Sansevieria zwana również wężownicą lub językiem teściowej to jedna z roślin doniczkowych prostszych w uprawie, a jednocześnie efektownie wyglądających. Obecnie na rynku jest wiele jej odmian. Różnią się kształtem, wysokością, kolorem a nawet grubością liści. Ta ostatnia cecha dzieli wężownice na ostrolistne i okrągłolistne.
Idealna na początek przygody z zielenią w domu. Wybacza błędy i zapominalstwo, a ponadto występuje w wielu efektownych odmianach. Otoczona troską z minimum zaangażowania potrafi mile zaskoczyć drobnymi, subtelnie pachnącymi kwiatkami.
Skąd pochodzi sansewieria?
Naturalne środowisko wężownicy jest w suchych obszarach Afryki i Azji. Ze względu na pochodzenie jest ona odporna na długotrwałe susze i bez podlewania potrafi przeżyć około miesiąca. Obecnie ogromna część upraw pochodzi z Tajlandii. Najlepiej czuje się w słońcu ale również dobrze znosi półcień i cień. Jest odporna na wahania temperatury, od upałów do nawet 12 °C. Rozmnaża się głównie tworząc nowe roślinki z korzeni co efektownie wygląda, szczególnie pokrywając duże powierzchnie. W zależności od odmiany może osiągać od kilkudziesięciu centymetrów do 3m.
Jak wygląda wężownica?
Cechą charakterystyczną tych roślin są podłużne a nawet długie liście z cętkami, smugami bądź prążkami w różnych odcieniach zieleni, żółci i bieli. W zależności od odmiany mogą być grube, walcowate lub płaskie. Przeważnie wyrastają z rozety, chociaż to nie jest regułą. W warunkach domowych rzadko wytwarza pędy kwiatowe. Sansewieria kwitnienie wymaga słonecznego stanowiska i umiarkowanego podlewania. Szczególnie to drugie jest ważne. Przelanie może doprowadzić do gnicia korzeni które początkowo nie jest widoczne. Przeważnie gdy roślina pokazuje efekty niewłaściwej opieki jest zbyt późno na ratowanie.
U gatunków uprawianych w domu kwiaty osadzone są na jednym pędzie do około 50 cm. wysokości. Zależnie od odmiany i fazy rozwoju są zielone, biało-zielone lub żółto-zielone. Niepozorne, kształtem przypominają drobne trąbki z pręcikami o delikatnym zapachu. Co ważne, jedna roślina może zakwitnąć kilkukrotnie i nie wymaga okresu spoczynku.
Sansewieria gwinejska
Jedna z najbardziej popularnych mieszkanek naszych domów, najbardziej kojarzona z nazwą język teściowej. Posiada płaskie liście wyrastające z jednego środka. Cętki i smugi są mocno zarysowane, a niektóre odmiany dodatkowo mają inny kolor obrzeży. Silnie rozrasta się poprzez korzenie, a zbyt ciasna doniczka wcale jej nie przeszkadza. Ze względu na pokrój także zaliczana do rodziny rozetowych.
Sansewieria cylindryczna
Niezwykle odporna na uszkodzenia mechaniczne i na dotyk. Zapewne dlatego można spotkać ją w formie plecionego warkocza a nawet pokryta farbą przypominającą zamsz. Przypisuje się jej szczególne właściwości oczyszczania powietrza z promieniowania komputera, TV itp. przez co zyskuje popularność jako roślina do biur. Budowa roślin zależnie od gatunku może być rozetowa jak i prosta gdzie liście wyrastają pojedynczo z ziemi.
Sansewieria rozetowa
Pod tym określeniem kryje się ogromna rodzina wężownic które charakteryzują się ścisłą budową przypominającą pióropusz ananasa. Wbrew pozorom nie służy on do zbierania wody, dlatego należy podlewać ostrożnie do doniczki lub podstawki. Wielkość całej rośliny jak i pojedynczych liści zależna jest od odmiany. Coraz częściej spotyka się miniaturki o krótkich, ciasno rosnących listkach.
Uprawa i rozmnażanie
Jak wspomnieliśmy na początku, jest niezwykle prosta w uprawie. Odporna niemal na wszystko poza przelaniem. W warunkach nieidealnych może tracić wielobarwne smugi i przybierać jednolity kolor. Także spowalnia wzrost lecz i tak w doniczce będą się pojawiać młode sadzonki.
Ziemia do sansevieri powinna być żyzna, stosunkowo ciężka. Dobrze sprawdzi się mieszanka kompostu, ziemi inspektowej, gliny i piasku lub gotowa ziemia do kaktusów. Ważne aby nie utrzymywała się w niej wysoka wilgotność.
Stanowisko może być niemal każde oby było suche lub umiarkowanie suche. Liście zdecydowanie nie mogą być spryskiwane, nie wolno także stosować nabłyszczaczy. Co ciekawe niezwykle wolno na nich osadza się kurz więc wystarczy raz na kilka tygodni przetrzeć liście wilgotną ściereczką lub zdmuchnąć letnim powietrzem z suszarki.
Podlewanie umiarkowane. Na stanowiskach ciepłych i słonecznych robimy to częściej i za każdym razem pozwalamy aby woda całkowicie wypłynęła. Następny raz podlewamy dopiero gdy ziemia mocno przeschnie. Latem można zasilać nawozem do kaktusów w dawce o połowę mniejszej niż zalecana. Zimą ograniczamy podlewanie a nawożenie całkowicie wstrzymujemy.
Rozmnażanie i przesadzanie. Możliwe jest rozmnażanie przez ukorzenianie liści jednak w wielu gatunkach ten sposób sprawi że kolejne rośliny utracą wielobarwne umaszczenie. Najlepiej zdać się na przyrodę i poczekać aż w doniczce pojawią się młode okazy. Gdy mają 4-5 wyraźnie oddzielonych liści można posadzić w nowe miejsce. Korzenie sansevieri są niewielkie dlatego z powodzeniem może rosnąć w małych pojemnikach z dobrym odpływem. Przesadzenie jest konieczne gdy całkowicie wypełni doniczkę. W ekstremalnych sytuacjach potrafi ją zniekształcić.
